Nga Inida Gjata Zhaku
Dikur ëndërroja të hyja brenda ekranit të televizorit, e të haja rrëmbimthi një prej çokollatave apo gjërave të mira që shihja te reklamat e RAI-t ilegal, ku thithja me një frymë çdo gjë që shihte çdo shqiptar. Aq sa italishtja u shndërrua në gjuhë të dytë e në prioritet të parë në Shqipëri.
Mirëpo tani që jam 27 vjeç, ëndërroj të hyj brenda në mendjet tuaja e të studioj deri në detaje gjithë ç’katran ka marrë formë idesh aty brenda jush.
Shqiptarët janë të pangjashëm me asnjë komb tjetër. Janë UNIKË! E tregon historia! Një komb që kërkon me çdo kusht të njohë identitetin e vet e të mos ketë asnjë burim të besueshëm prej nga ku ta kuptojë.
Sepse është e lehtë të thuash: Jam ballkanas. Por tjetër kuptim merr kur thua: Jam shqiptar!
Përpara disa ditësh po vija me aeroplan prej aeroportit të Malpensas në Rinas dhe ajo pasdite do të jetë pasditja më e pabesueshme që do të kaloja në jetë!
Gjithçka filloi te Check-in-i.
Gjeta numrin e bankës ku do të dorëzoja biletën dhe pashë një radhë shqiptarësh tek prisnin me torbat e lidhura si mos më keq nëpër dysheme të prisnin sa më parë biletën e të turreshin të zinin vend të parët në një avion që padyshim do të nisej me padurim për në atdhe, meqë të gjithë mezi po prisnin ta hiqnin qafe këtë punë.
Sporteli nuk qe hapur ende, e ai qe i vetmi “pavijon” të paduruarish në të gjithë aeroportin e Malpensa. Nuk dija ç’të bëja. Befas e gjeta veten pranë tyre. Midis radhës torbë-përpara të bashkatdhetarëve të mi të shëndoshë, të veshur keq, rrumaducë e me fëmijë të prapë që vetëm grinden me zëra të çjerrë.
E si një prej tyre dhe unë mbajta radhë. Por jo në rreshtin ku ishin ngulur të gjithë, por në sportelin tjetër, i cili ishte krejt i lirë. Vetëm për mua. Sapo u bëra gati të dorëzoja biletën, më shfaqet një burrë me duar në xhepa, me një kapele punëtorësh të ofiçinave që ndreqin autovetura, me një xhaketë gri, e cila përveçse i rrinte shumë e gjerë i rrinte edhe shumë e gjatë, me këpucë të vjetra e me njëqind triko poshtë nënxhaketës dhe më thotë: “O goce a t’maroj unë punë iherë se kam dy orë që pres?!”
Kur, pa mbaruar mirë fjalën ky burri, shfaqet një grua nga ato zevzeket e shkurtra me buzë të holla, flokë të shkurtra e me pretendime së bashku me një vajzë që dukej kish martuar djalin e saj. Me flokë të kapur si mos më keq në majë të kokës. Të lyera bionde, por me fije lajthi që meqë kanë kohë të masakruara ashtu, kanë marrë një pamje të ligsht thatësie e mungese shprese. E veshur me golf të kuq leshi dhe një xhaketë të zezë byroje. Me një palë xhinse të ngushta tub e me një palë çizme plot dekorata metalike e togëza të shkëlqyeshme nëpër qafë. Me taka të holla, pra tek mbante përveçse me një dorë një çantë të madhe plot me rraqe, por edhe një fëmijë rreth 3 vjeç, e cila quhej Romina dhe ishte një përbindësh i vërtetë.
E plas një diskutim në shqip me zë të lartë, isha unë ishe ti, që nuk riprodhohet dot. Ul sytë poshtë dhe shoh që nëpër këmbët e mija kishin mbirë njëqind torba të tjera, të cilat, me sa duket, kishin qenë aty për të mbajtur një radhë tjetër, paralele, e cila do të shpëtonte pronarët e tyre, udhëtarët e paduruar prej pritjes pas tjetrit për të prerë biletën.
Pra, njëri sportel ish zënë prej njerëzve, ndërsa sporteli tjetër ish zënë prej radhës së torbave të njerëzve. Prita dhe unë, e mbarova punë, kur më erdhi radha. Shkova te salla e pritjes për “ngjitje” dhe u ripuqa me bashkëvuajtësit e mi në radhë pak çaste më parë. Dukej që kishin zënë vend mirë aty. Ishin më të qetë. Më të urtë. Më të pavarur prej shikimeve të njëri-tjetrit. Më diskretë. Fatmirësisht kaq paskësh qenë vuajtja e imazheve dhe ndjesive të sikletshme që kisha ndjerë më parë. Ngjitur me portën e daljes sonë ish porta prej nga ku do dilnin egjiptianët për në Kajro. Edhe ata të veshur shkel e shko, por krejt të pastër e të urtë. U ula dhe nisa të pres. Përballë kisha italianë, anash kisha shqiptarë dhe egjiptianë, si dhe çdo kombësi të mundshme që mund t’i ketë rënë rruga atje pari ato çaste në atë platformë.
Një kozmopolite e vërtetë. Bashkatdhetarët e mi humbitnin në atë kallaballëk kulturash, megjithatë jo për shumë gjatë. Befas ia beh një çift në moshë drejt thyerjes, të cilët tërhoqën vëmendjen fillestare të të gjithëve drejt grupit të Lindjes. Burri ishte shtatlartë, me flokë të thinjur, me një kostum ngjyrë ulliri me dopio pet, nga ato që vishnin në ’92-shin deputetët e parë, me torba mbushur kapicë e me zinxhir që gati po plaste, i ndjekur nga një grua shtatlartë, me kostum të zi, golf të bardhë, gjysmëçizme dhe një dantellë të bardhë mbi flokët e zinj të krehur në modelin më të çuditshëm që mund të shohë njeriu. Në modelin alla drane veriu. Me balluket e ngjitura pas ballit, të kapura me karfica dhe lidhur një shami të bardhë tyli me trëndafila të qëndisur, e cila ia lidhte fytyrën e vrazhdë e të përvuajtur që ajo grua kishte. Zunë vend aty pranë dhe heshtën. Gruaja shihte përdhe, ndërsa burri përqark. Befas Romina, emrin e së cilës e mësova prej klithmave të nënës së saj nëpër platformë, teksa ndiqte Rominën që turrej nga njëri cep në tjetrin, ia shkrep ulërimës! AAAAAAAAAAA një ulërimë fëmije që ishte krejt e pakuptimtë. Dhe nëna e saj që nuk dinte ç’të bënte. I bërtiste, e tërhiqte, e tundte e shkundte, e kërcënonte dhe nuk harronte për asnjë çast të shihte drejt të tjerëve, të cilët prej të qarave të Romit kërkonin dëshpërimthi të shpëtonin prej atij ankthi që të shkakton klithma e një fëmije të vogël. Një zile e fortë celulari. Një djalë kokështypur e fytyrë rrumbullak, me hundën kërrabë dhe bark të madh, nisi të flasë me zë të lartë me një shokun e tij shqip. Pas djalit fshihej një burrë rreth të 70-ave nga veriu (kuptohej qartë nga dialekti), i veshur me një pallto të zezë të vjetruar, me triko leshi e me kostum poshtë, i ulur përballë atij burrit tjetër me atë gruan me shami dantelle mbi flokët model drane, nisën të bisedojnë me të bërtitura e të shoshitnin me njëri-tjetrin se si do të fluturonin mbi qiell. Se si ishin më në fund në Itali. Se sa “budallenj” janë italianët që s’hanë bërxolla e s’pinë raki. Se sa rehat është Shqipëria që rri gjithë ditën tund zinxhirin dhe se sa keq trajtohen prej shtetit të tyre që nuk ua mbron dinjitetin. Dhe që të dy ata burra, gjatë bisedës së tyre bënin një humor të zi sterrë për të gjithë ne që patëm fatin jo vetëm ta dëgjojmë, por edhe ta kuptojmë, sepse u bë me zë të lartë e shpotitës.
Ndërkohë, egjiptianët qenë nisur. Edhe një pjesë e të huajve të tjerë. Në platformë, shqiptarët qenë dystuar e ia kishin plasur muhabetit në pritje të autobusit për tek avioni.
Nisi xhiroja e djemve. Në atë udhëtim kishte shumë djem të rinj shqiptarë, të cilët prej nga e folura me zë të lartë, teksa vinin varavingo nëpër platformë, bënin shaka me çdo kombësi tjetër. Solidaritet shqiptarësh. Mirëpo ndryshe nga çdo i ri i ndonjë kombësie tjetër (të paktën nga këta që kam parë unë), djemtë e rinj shqiptarë nuk komentonin femrat, por meshkujt. Duke bërë batuta rreth flokëve apo veshjeve të meshkujve të huaj që shiheshin përqark. Romina, pasi hynte e dilte nëpër vrimat e aeroportit, ia plaste ulërimave e nëna e saj, e cila fliste me gra të shëndosha e të veshura me të ngushta, të krehura e mbajtura keq e keq e të sëkëlldisura gjithë kohës rreth jetës së saj në Itali. Me pak fjalë, ai grup grash i moshave të ndryshme flisnin rreth eksperiencës së tyre si refugjate. Mirëpo, megjithëse me ç’tregonin me zë të lartë, jeta e tyre nëpër Itali nuk ishte asgjë më shumë sesa shtëpi, shtëpi dhe shtëpi, dhe shihnin vetëm kanale shqiptare, duke mos i dhënë vetes asnjë mundësi integrimi informativ e kulturor evropian, por peng të shqiptarësisë së bekuar.
Ja dhe një tjetër grua me dantellë të bardhë mbi krye. Dy drane me të njëjtën dantellë. E njëjta ngjyrë, e njëjta qëndismë, të njëjtat flokë, e njëjta fytyrë e vrazhdë, i njëjti kostum i zi, e njëjta përulje, por në krahun tjetër, i përkiste një tjetër burri. Por ishin…ah sa identike! Edhe burrat madje kishin njëfarë ngjashmërie. Të njëjtin kostum prej deputeti të ’92-shit dhe të njëjtin dialekt.
Djemtë e rinj nisën të gumëzhijnë. Romina prej britmave të saj kish zgjuar nga gjumi një moshatar të sajin dhe me modelin e saj të shfrenuar kish infektuar edhe 3-vjeçarin tjetër që nisi të qajë e të çirret njëlloj si shoqja e tij.
Platforma kish nisur të zbrazej. Pak nga pak në aeroport po mbesnin vetëm shqiptarët, të cilët kishin nisur të familjarizoheshin me njëri-tjetrin. Autobusi erdhi. Sa panë autobusin, të gjithë në këmbë, kush të zinte radhë i pari në sportel, i cili ishte bosh. Nisën telefonatat me Shqipërinë. Ja tani erdhi autobusi. Tani besoj do hipim. Ndërkohë, kish kaluar më shumë se gjysmë ore nga koha e parashikuar për “ngjitje”. U vunë shqiptarët në radhë në pritje të asistentit të udhëtimit. Hiç. Askush s’po dukej. Në këtë çast, i shoqëruar prej një vajze rreth 7 vjeç, një 40-vjeçar rom Elbasani që dukej se punonte në Itali. Vajza e tij e ngarkuar me çantat e saj, ndërsa ky karafili me një qese dutyfree, ku kish blerë ca çokollata. Hynë me nxitim dhe drejt e te porta që të nxjerr në pistë. Kur pa që ajo nuk u hap, u kthye nga ne të tjerët dhe tha: “U..s’paska ik avioni e?!” Dhe pasi u qetësua, i tha vajzës së tij, e cila ndryshe nga i ati ishte një vajzë shumë e sjellshme, e urtë dhe dukej krejt si italiane: “Hajd ktu ti moj, rri ktu sa t’blej içik cigare unë.” Dhe iku duke e braktisur vajzën me ankthin se po i ikte avioni, meqenëse pa se të gjithë qenë bërë gati të niseshin. Megjithatë…kjo histori sapo ka nisur të marrë kuptim. Nesër do të mund të lexoni pjesën e dytë.
January 17, 2009
Categories: Uncategorized . . Author: inidagjata . Comments: 5 Comments
Kopirajt i Inida Gjata ZHAKUT 