Me nje frymë

Ta marr
E ta ruaj
Si mish
të huaj
Në trup
Ta ruaj
Këtë send
Këtë objekt
Këtë mall që më pret
Të bëhet
malli im

Pra të jetë hall

Ngarkim
Shkarkim
Shkëmbim
Shërbim
Shqetësim
Shpërblim
Shpartallim
Material
Është material
Ky peng që më mban peng
Të vlerës së vet
TË MIAT
Tullat
Llaçi
Balta
Dheu
Toka
Lumi
Deti

Një liqen
Më i madh se një
oqean

Dhe shiu pik pik pik
Pushton gjithësinë
Me ushtarët e tij!

Duhet ta ruaj xhaketën
Se mos më laget!
Se mos më bëhet qull nga shiu
Xhaketa me gëzof ariu
Që paskëm veshur sot!

Mantelin e hekurt
Do ia vesh gjithckasë
Të mos e cpojë dot kurrë
Asgjë tjetër.

Veçse njeriu
Veçse njeriu

Me lëkurë pa qime
Të lëmuar
Të butë
Të lyer
Përlyer
Në llaç industrial
Titulluar “ KREM”

Edhe sot pa mburojë paskëm dalë ?!

Me ngulin çengela në sy
Më tërheqin me zinxhirë zvarrë
Më bëjnë fërtele
Më grijnë në asfalt

Gëzofi i ariut ku jam fshehur
tërheq gjahtarët pranë
Skllevërit e tregut
Të tregut të lirë
Pa fre
Me zinxhirë të hekurt
Lidhur natyrën

Tashmë është CIRK
çdo copë e saj

Barkun
E natyrës
E kanë bërë të pjellë
Gjithçka tjetër
Asgjë të re
Prej mitrës së saj

Të kanë mbarsur me shkallmime
Moj natyra ime!

Ruaje , ti ruaje llogarinë bankare
Gjithmonë e më shumë pare
Pare, pare, pare
Pare k’nej
Pare anej
Pare veni
Pare të jashtme
Pare pare pare pare
Letër letër letër
Edhe një pemë tjetër
Bam bam bam
Sopatën e kam elektrike.
Elektronike
Teknologjike
Mos ma merrni sharrën e telekomanduar
Ka miliona pemë që duhen sharruar
Që t’i shesim

Natyra
Me ngjyra
Ka vdekur
Tani ka edhe më shumë ngjyra
Nëpër natyra
Të vdekura,
Sesa
Natyra e vjetër
Që printohet
Me cilësinë më të lartë
Se vetë natyra
Pa ngjyra
E vdekur
Që printon në letër
Me një kolorit tjetër
Të vërtetën e thënë ndryshe
Të veprave të saja.

Disa ekzistenca janë planete!
Disa të tjerë janë botë më vete!
Të tjera ekzistenca janë gjithçka tjetër!

Gjithçka me ngjyrën e vet
çdo ngjyrë është tjetër
Gjithçka është një pafundësi
Vetesh
Vetvetesh
Vetë dijesh
Veprimesh
Një hiç i mbushur me gjithcka
Që mund të kthehet edhe në një zbrazëtirë të shkretë
Të mbushur me boshllëk
Shumë shpejt

Sepse e hamë , ne e hamë
Ne hamë
Ata hanë
Ajo ha
Të gjithë
edhe gjithçkaja
Do të ushqehet me diçka
Edhe asgjëja
e shkretë !

Përfundon
Një ditë përfundon gjithçkaja
Dhe gjithçkaja të gllabëron
Në asgjënë e vet!

Le të peshkojmë
Peshku nuk na shërben në det
Por në tigan
Më mirë
Ta djegim shpejt
Edhe këtë zog të gjorë
Ta bëjmë përshesh këtë botë

Nga çdo tjetër gjallesë
Sepse , për besë
Tani që po të shoh në dritë
Do të t’i kisha ngrënë sytë

Po të mos e dija se nuk ka më të mirë se syri i peshkut
Po të mos e dija me siguri se nuk ka më mirë se mishi i tij
Mishi i një peshku të freskët
Të sapo peshkuar
Nga ky trup njeriu, i ushqyer
Me mish e sy peshku
Të stërpjekur
Nëpër furra
Me korrent. gaz
Të ngrirë nëpër frigoriferë
Të transportuar me automjet, aeroplanë etj.
Nga deti në det

Peshku i shkretë
Që do të nisë të harrojë të notojë
E do të dalë prej detit vetë e do të na përplaset nëpër pjatë
Gati për të qenë një ushqim i mirë
E i denjë për barkun që e ha
Do të vijë vetë
Dhe peshkimin do ta harrojmë si sport
Peshkimin , ah …peshkimin…..

Do ta harrojmë shumë shpejt!
Fëmijët?! Cilët fëmijë ?!
Tanët , tanët!
Të kujt? Kush flet aty me gjuhë njeriu?!

Njeriu pra, njeriu jam!

Akoma flitke ti?! Akoma u thokërka diçka?!
S’paska marrë fund çdo kuptim?!

E ruaj , e ruaj për në fund
Veten si ëmbëlsirë
Pas vaktit tim të tretë
Në këtë jetë
Të pamëshirë
që po mbaron
Shpejt!